فرار!

فرار کردن از تصمیم سختی که باید بگیری دقیقن شبیه این است که اول هفته به دکتر مراجعه کنی و دکتر هم یک آمپول برایت تجویز کند و تا آخر هفته مهلت بدهد که این آمپول را تزریق کنی آن وقت تو هم از ترس آمپول زدن بگذاری آخرین روز و دیقه90این آمپول را تزریق کنی!اینجور وقت ها باید به خودت بگویی"بدبخت آخر آمپولت رو باید بزنی تا کی می خوای لفتش بدی!".حالا اگر در زندگی ات مجبور باشی تصمیمی بگیری که هزاران بار برایت دردناک تر از زدن یک امپول زدن است و مرتب از آن فرار کنی و خودت را به کوچه علی چپ بزنی و انگار که نه انگار تا چند روز دیگر باید این تصمیم را بگیری و بعدش تمام،نقطه سر خط! آن وقت زندگی ات فاز جدیدی پیدا کرده رفتی به خط بعد ،بدتر از همه هم این است که نخواهی وارد یک فاز جدید شوی و روزگار با آن سلاح کشنده و چهره بی رحمش مجبورت کند یک این کار را انجام دهی.وقتی یک مرحله رفتی جلوتر دیگر پشیمانی هم سودی ندارد نمی توانی نوار را برگردانی یک بار دیگر راه درست تر را انتخاب کنی.اگر اشتباه نکنم یوستین گاردر جایی در کتاب دنیای سوفی اش نوشته که خوشبخت کسی است که که کاری را که انجام می دهد حالا چه درست چه غلط فکر کند کارش درست است و از کارش راضی باشد.با خودم فکر کردم که اگر این تعریف از خوشبختی نقطه مقابلی هم داشته باشد و آن هم این باشد که بد بخت کسی است که کاری را بداند غلط است و باز هم انجام دهد.من دقیقن در نقطه مقابل این تعریف قرار دارم.یعنی کاری را که مطمئنم غلط است  بایدانجام دهم.نه این که با میل انجام دهم نه،مجبووووور باشم انجام دهم. این مشکلی که این روز ها دارم شاید الآن خیلی برایم بزرگ باشد و فکر و ذکرم و تمام دغدغه و همهمه ام این تصمیم و مشکل باشد.اما مطمئنم روزی می رسد که به این موردی که الآن اسمش را گذاشته ام مشکل می خندم.این را به تجربه می گویم،مثلن شاید دو سال پیش تمام هم و غمم کنکور بود و این که چه دانشگاهی قبول می شوم تکلیفم چه می شود،آن روز ها این مسئله خیلی برایم مهم بود تمام فکر و ذکرم و تمام دغدغه ام شده بود و حالا که دو قدم جلوتر از آن نقطه ایستادم به آن روز های خودم می خندم!

امیدوارم این روزگار بی رحم کسی را در زندگی به این نقطه ها نرساند!

پساپس بابت این مطلب بی سرو ته و سراسر ابهام عذر خواهی می کنم .